Rietveld Fashion Show 2014

In een groot, kaal kantoorpand vond zondagavond 15 juni de jaarlijkse modeshow van de Gerrit Rietveld Academie plaats: de Rietveld Fashion Show 2014.  De eerste- en tweedejaars zetten zichzelf alvast op de kaart met een gezamenlijke show, en daarna was het tijd voor de collecties van de elf afstuderenden. Dat ging van conceptueel tot heel draagbaar, van knalroze tot zwart/wit en van vrouwen- tot mannenkleren. Omdat we ongetwijfeld nog veel van dit oersterke elftal gaan horen, hier een kleine introductie. 

Carlynn Armour – 20 + 1
Anne-Rixt Gast – DHAMMA
Katja Hannula – Sola
Mikolaj Kocon – 2
Marcel Kröpfl – Ordo Argentariae
Simon Lextrait – Qu’y a-t-il sous votre papier peint?
Klára Válková – INSTABILITIES

In deze video zie je alle collecties terugkomen. Plus die van de eerste- en tweedejaars!

En dan nu: onze favorieten uitgelicht – mét interviews!

Marije Seijn – Embezzler

Bij Marije Seijn (26, nuchter, dj, lange, hennarode haren en een voorliefde voor tweedehands en grote jassen) gaan grof en fragiel bijzonder goed samen, zowel qua stoffen als qua vorm en silhouet. De afgelopen jaren viel ze al op met haar vernieuwende, maar tegelijkertijd draagbare kleding voor mannen. Nu koos ze voor vrouwelijke modellen, maar zagen we toch weer die typerende ‘unisexy’ looks. Daar lenen haar oversized sluike, sobere, ingetogen ontwerpen zich nu eenmaal perfect voor. Ze verknipte bestaande items om ze opnieuw te herstellen, en creëerde zelf nieuwe materialen; zachte stoffen die een nostalgisch gevoel van knus- en kneuterigheid oproepen (vb: wol over kant), maar ook metallics die de boel in balans brengen.

De stage
‘Ik liep stage bij Leutton Postle; een klein label in Londen waar veel met materiaal en knitwear wordt gewerkt. Ik begon daar een paar weken voor Fashion Week en was voornamelijk bezig et het maken en verbeteren van patronen, en het stikken van de final items. Door de grote verantwoordelijkheid heb ik veel geleerd, maar eigenlijk leerde ik vooral door een tijdje in Londen te wonen.’
Het concept
‘Startpunt was de documentaire Grey Gardens, over het leven van Edie Beale. Zij groeide in de jaren ‘20/’30 op in een steenrijke Amerikaanse familie. Nadat het familiefortuin verdwenen was, bleef zij met haar moeder in East Hampton wonen. Ze leefden van honderd dollar per maand, zonder gas, licht en water, maar omringd door honderden katten en wasberen, in een zee van kattenvoerblikjes en oude schilderijen. Mijn collectie gaat dus eigenlijk over vergane glorie; over het laten zien wat je nog wél hebt, wat er nog over is.
Het proces
‘Mega struggles! Haha. Het proces is altijd heel leuk, maar ook zwaar: zoveel nadenken, uitproberen, dingen die misgaan… Op een gegeven moment vind je alles verschrikkelijk wat je aan het doen bent. Maar op het laatste moment komt telkens alles op een of andere manier toch bij elkaar en valt alles op z’n plek.’
De muziek
‘Ik had als muziek een stukje uit de docu, waar Edie het liedje ‘You Ought To Be In Pictures’ zingt, met daaronder een instrumentale versie van een nummer van Björk.’
De reacties
‘Ik heb heel veel goede reacties gekregen, wat heel fijn en bizar voelt. Maar het grootste compliment tot nu toe was dat ik werd uitgekozen voor Lichting 2014. Dat had ik totaal niet verwacht!’
Na de show
‘…heb ik eerst heel lang geslapen, m’n verwaarloosde vriendje gezien en gefeest met m’n geweldige klasgenoten.’
En nu
‘Nu ga ik focussen op Lichting en en daarna… geen idee! Misschien een master in Antwerpen, of verhuizen naar China.’

Tijme Veldt – Rosa Supernova

Flamingoroze, felroze, zachtroze; Tijme Veldt (23, met een signature look van roze overalls en zwart/wit gestreepte ‘boevenpakken’) stuurde zijn vrouwelijke én manneljike modellen de catwalk op in jurken waar elk meisje, én een enkele jongen, van droomt. Maar ook de styling riep een boel ‘oh’s’ en ‘ah’s’ op: de lange haren van de modellen werden tussen plastic platen omhoog geklemd. Stage liep hij in Londen, bij Nasir Mazhar, waar hij vooral leerde hoe belangrijk de mensen zijn die je kleding dragen, voor het beeld dat je als merk neerzet. Én de mensen waar je mee werkt: ‘ik heb daar gewerkt met een ontzettend lief team’.

Het concept
‘De collectie gaat over iemand die zijn droom de realiteit mee insleept. Deze wereld is vrij hard, en geeft weinig ruimte om te dromen. Ik denk dat we meer moeten waarderen wat wij in onze dromen meemaken, omdat het de meest vrije vorm is van omgaan met wat je in de realiteit verzamelt. De leraren hebben me uiteindelijk heel goed begeleid – ze hebben me uit mijn eigen droom geholpen, om in de realiteit te laten zien waar mijn droom over gaat.’’
De collectie
‘Ik heb mezelf uit elkaar getrokken, als het ware. Iedere look heeft een ander aspect van mezelf: het is roze, asymmetrisch, imperfect, vrij uitdagend, seksloos – en tegelijktijd juist vol seks. De meeste van mijn materialen heb ik uit Londen en heb stofbewerking gebruikt om typische patronen los te laten komen. Ik heb krijtstreep gebruikt, polkadots en ruiten. Ook heb ik denim gebruikt, en eigenlijk alles heel ‘vol’ gemaakt.’’
De naam
‘De spuitverf die ik gebruikte heette ‘Rosa Supernova’. Ik vond het een te gekke naam die goed bij de collectie past: een overkill aan roze.’
De headpieces
‘Met de headpieces wilde ik een droom laten zien: een soort van gewichtloosheid, alsof je onder water bent, maar tegelijkertijd boven water. Het was nog wel een klus op het laatste moment. Iedereen heeft mee staan zagen en doen, van de modellen tot mijn vader. Sowieso was mijn team ontzettend belangrijk voor mij. Ik was zo blij om omringd te zijn met de allerliefste mensen die ik bij elkaar kon hebben. Het was zo’n fijne sfeer backstage, en dat zie je volgens mij ook terug op de catwalk.’
De reacties
‘Carlo Wijnands (voormalig programmadirecteur van Amsterdam Fashion Week, red.) heeft me gevraagd mijn werk te exposeren in de Modefabriek, wat ik echt te gek vind. Verder heb ik veel complimenten gehad van stylisten die mijn werk willen lenen, en Aynouk Tan wil het weer dragen tijdens Fashion Week.’
En nu…
‘Ik kijk tegenwoordig niet meer zo realistisch naar mijn leven, dus ik zou heel graag een master willen doen in Antwerpen of Londen; naar Japan gaan, of Korea. Ik wil kamperen, omdat ik dat al zo lang niet gedaan heb. Ik ben toe aan een nieuw avontuur.’

Fien Ploeger – FULL-BLOWN

Fien Ploeger (25, te herkennen aan haar geschoren koppie met vrolijke lach) liep stage bij Karl Lagerfeld, maar trok voor haar eindcollectie totaal haar eigen plan. Haar collectie barst van de bobbels (denk aan de ballonfiguren van Jeff Koons) en glitter, en is uitgevoerd in vissenschubbentinten als donkergrijs, paars en blauwgroen.’

Het concept
‘Mijn concept gaat over hyperrealiteit en het menselijk lichaam; mensen die op een extreme en onnatuurlijke manier hun lichaam veranderen, en steeds de grens van perfectie overschrijden. Ik kwam al snel tot de vormen en ben daar helemaal ingedoken. Toen ik daar tevreden over was kwamen de struggles: hoe wordt het een goede look, en waar plaats ik de vormen zodat het lichaam nog steeds goed tot zijn recht komt? Uiteindelijk kwam ik erachter dat ik met duidelijke contrasten moest werken, dus maakte ik de kledingstukken zo slick en strak mogelijk.’
Materiaal en techniek
‘Om mijn concept te versterken heb ik bijna alleen maar met glimmende materialen gewerkt. En ik heb een opvultechniek ontwikkeld, omdat ik het interessant vind om van het lichaam af te werken; draagbare mode kan altijd nog! Al denk ik dat mijn kleding wel goed werkt in video’s, en bij artiesten die veel spelen met hun uiterlijk.’
Het pronkstuk
‘De look die ik zelf het beste uit vind komen, is die met het zwarte glimmende bomberjack en de gebobbelde glittervoorkant.’
De muziek
‘Ik heb het geluk gehad dat Joost van Bellen speciaal voor mij een muziekmix heeft gemaakt. Hij en zijn partner Sander begrepen mijn concept en beelden gelijk, en zijn hierop los gegaan. De muziek was heel vervreemdend en raar, maar tegelijkertijd vernieuwend en jong.’
Na de show…
‘…heb ik vooral slaap ingehaald. Er komen goede reacties binnen: mensen vinden het gedurfd, en het roept vragen op.’
En nu…
‘Ik neem een jaar pauze wat betreft opleiding. Ik wil me wel verder ontwikkelen met verschillende cursussen, en dan volgend jaar een master volgen in Antwerpen.’

Jurjen van Houte – Untitled

Jurjen van Houte (24) liep zelf mee in zijn eigen show. ‘Om het verhaal compleet te maken – het werk gaat in eerste instantie om mij.’ Om de kleurrijke show hangt een zweem mystiek. Zo gaf Jurjen z’n collectie ook geen naam, om alles zo minimaal mogelijk te houden en geen invulling te geven.

Het concept
‘Ik wilde met zo weinig mogelijk informatie, zo open mogelijk mijn gedachten delen. Alles is in een vierkant of rechthoek, die vervolgens door het lichaam wordt gevormd. De rasters die op de legging en op het zijde zijn gedrukt, benadrukken de vorm die het lichaam geeft.’
Het proces
‘Het ging dit jaar vrij soepel. Ik begon met een collectie collages die de basis vormden voor de uiteindelijke collectie. Van daaruit ben ik gaan zoeken naar een manier om dit in 3D te laten zien. Eigenlijk heb ik uiteindelijk de collages bijna letterlijk naar 3D gebracht, met die platte frames over lichamen.’
Techniek en materiaal
‘De outfits zijn gemaakt van zijde, geframed in plastic. Het werk gaat over het benaderen van een persoon en over associaties die je daarbij hebt. Vaak is je perceptie van iets heel sterk, als waarheid, terwijl dit eigenlijk heel beweeglijk en fragiel is. Met dit uitgangspunt ben ik gaan zoeken naar materialen, en zo kwam ik op de combinatie van zijde als kwetsbaar materiaal, met het veel hardere en minder beweeglijke plastic.
Het pronkstuk
‘Mijn eerste outfit: de roze outfit met blauwe print. Dit was de eerste outfit die ik klaar had en was de start om ook de rest te maken. Hier heb ik veel vertrouwen uit gehaald.’
De reacties
‘Die zijn heel positief en emotioneel. Mensen leven mee met wat je aan het doen bent, en geven veel vertrouwen.’
En nu…
‘Het wordt heel erg zoeken naar een volgende stap waarin ik me optimaal kan ontwikkelen. Ik laat alles over me heen komen en grijp dat aan wat me het meest geschikt lijkt. Ik heb nog geen idee! Misschien een master.’